We Write for Korea-Fans Types of Prose (Essays, Stories, Articles, Jokes, etc..) 3

[korelitürkbtr]

Wauw gerçekten müthiş Yazı çok küçük olduğu için okumakta zorlandım ama çok güzeldi tebrikler Aslında benim de böyle senaryolarım var ama cesaret edip de hiçbirini kağıda dökemedim
Tekrar tebrikler

Öncelikle teşekkürler. Ve sende paylaşmalısın çünkü bende ilk senin gibi bir hikaye okudum burada. Yazamayacağımı düşündüm beni cesaretlendiren bir ablam vardı. Şimdi 5 seneden beri yazar çizerim.

Bence sende yazmalısın hatta sana yardım ederim.

Aslında çok denedim ama aklımda kurguladığımı kağıda dökemiyorum nedense çok çocuksu oluyor Yoksa yazmayı çok isterim bende ^.^

Elinde bir deneme varsa bana gönderir misin?

Malesef yok hepsi aklımda Cesaret verdin bana Bugün bir şeyler yazmaya çalışacağım umarım öncekiler gibi olmaz bu da
Ama ben öyle çok uzun şeyler yazamam senin gibi

[Deokman mike he]

Israrımdaki sebep bende öyleydim. İlk bir hikaye yazmak gözümde çok büyüdü hatta yazarken çin işkencesi gibiydi... Ama yazdıkça alıştım bir parçam oldu, benim oldu...
Yani sende denemelisin belki de yeteğin var duyguları yüklü olan insan kağıt kalemle çabuk dost olur. Denemeden vazgeçme derim. Sen bir karalama yap bana gönder bakalım bir.

[korelitürkbtr]

Yazmışlığım var tabi ama yazdıklarımdan haz duymadığım için bıraktım .081. Yani ne bileyim aklımdakileri kağıda dökerken nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum bu da beni soğuttu biraz ^.^
Bugün bir şeyler yazmaya çalışacağım tamamlayınca sana gönderirim
Teşekkürler destek olduğun için

[Deokman mike he]

Yazmışlığım var tabi ama yazdıklarımdan haz duymadığım için bıraktım .081. Yani ne bileyim aklımdakileri kağıda dökerken nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum bu da beni soğuttu biraz ^.^
Bugün bir şeyler yazmaya çalışacağım tamamlayınca sana gönderirim
Teşekkürler destek olduğun için

Ne demek her türlü yardıma hazırım

[Eceabat]

Sonunda, evleniyorlar. Bir an hiç evlenemeyecekler sandım. Eline, kalemine sağlık Tuğçe...

[Deokman mike he]

Sonunda, evleniyorlar. Bir an hiç evlenemeyecekler sandım. Eline, kalemine sağlık Tuğçe...

.0131. Ne güldüm ama. Evenseydik bir aksilik olmadan.

Sağol yorumun için

[Deokman mike he]

Yeni bölüm 1 saat sonra eklenecektir.

[Deokman mike he]

VAZGEÇİLEMEYEN AŞK



2. SEZON



5. BÖLÜM



Aldığımız bu kararı ailelerimize açıklamamız gerekiyor.Bir hafta sonra yola çıktım. Bu benim için çok zor olacak ama yine de direnecektim… Elimde ki uçak biletine baktım 16.00 da kalkacaktı… Vakit yaklaşmıştı pasaportumu hazırladım ve kontürol için sıraya girdim….



2 Saat sonra

Derin bir nefes aldım istedim ki aldığım nefes hiç bitmesin… Ülkemi çok özlemiştim… Şehrimi…
Ankara’yı… Bir taksi tuttum istikamet evimdi…
Kardeşim kapıda karşıladı beni.
“Bana ne getirdin abla. Onca yolu boş geldiğini söyleme bak senin çekiklerin için bende mücadele ettim” bir kahkaha attım.
“Woooaaahhh bacaksıza bak sence boş gelme şansım var mı?” dedim ve kolumu boynuna attım saçlarını karıştırmaya başladım.
“Abla yapma şunu bir karizmam var ya” deyi kollarımdan sıyrıldı…
Evin kapısın da Annem ve babam bize bakıyorlardı.
Hızla yanlarına gittim sarıldım hasret giderdik. Ama asıl konuya bir türlü giremiyorum.”Döndün değil mi artık?” diye sordu annem. Rahatsız bir gülümsemeyle “Hayır anne sadece ziyaretinize geldim” dedim. Suratları asıldı…

Kuzenimde evden çıktı ve koşarak boynuma atıldı “Anlatacak çok şeyin var yanılıyor muyum?” dedi sesi heycan doludu. “Sonra, sonra konuşuruz” dedim fısıltıya yakın bir sesle.
“Zayıflamışsın ne yedin içtin orada” diye söylendikten sonra koluma yapıştı eve gittik birlikte…

Odam görmeyeli değişmişti. Kitaplığım hala dursada bir çok şey gitmişti… Bizim ufaklık iyi bir dekor etmiş benden sonra… Çekmeceleri gelişi güzel karıştırdım şöyle bir…
Kardeşime verebildiğim en iyi özelliğim kitaplarım olsa gerek… O da benim gibi okumayı çok seviyor.
Valizimi bir köşeye bıraktıktan sonra annemlerin yanına gittim.

“Anne en çok ye-“ tam konuşacakken telefonum çaldı.
Zil sesinden arayan belliydi. Müsade isteyip kalktım…
“Alo”
“Özledin mi beni” dedi kinayeli bir tonlamayla.
“Hiç özlemedim nasıl olsa burada yaşayacağım ağır şoku kolay kolay atlatamayacağım” dedim sinirle.
“Ne, ne şoku?” dedi çocuksu bir sesle.
“Ben evlilik kararımızı açıklayınca ya Annem beni öldürecek ya da Babam acaba hangisinde daha az acı çekerim. Annem yapsın evet-“
“Saçmalamayı kes. Beynin durdu galiba dışarı çık biraz oksijen gitsin beynine”
“Aisshh konuşmaya devam edersen ayrılık konuşmamız olacak bu” dedim kinayeli bir tonlamayla.
Telefonun diğer ucunda derin bir oflama sesi geldi…

“Kaçık. Bir kere bile normal olmadın ki zaten”
“Omo!! Yaaa!!! Kim Hyun Joong” tiz bir sesle bağırdım o zaman fark ettim annemin beni izlediğini neyse ki problem değil henüz korecesi yoktu.
“Kapatmalıyım” dedim.

“Anne?” dedim sorgulayan bakışlarımı yüzüne sabitledim. “Bir şey mi oldu?” diye sordum.
“Yok bir şey. Biraz uzun kalınca sen burada merak ettim” ağır ağır bakışlarını çevirdi benden…

Bütün gücümü topladım. İçeri girdiğimde onlarla konuşacaktım. Dürüstçe herşeyi anlatacaktım. Sakladığım hiçbir şey olmayacaktı. Ellerimi yumruk yapıp sıktım “Başaracaksın kızım hadi” dedim ve kararlı adımlarla eve yürüdüm.

Ne söyleyeceğimi defalarca prova etmeme rağmen daha salona girmeden elim ayağım buz kesmişti…
Solana girdim. Boğazımı temizledim “Sizlerle konuşmam gereken bir konu var” dedim giderek sessizleşen kalabalığa baktığım da tek gördüğüm kendi heycanımdı.

Tam konuya girecekken kapı çaldı…
Kuzenime sorgulayan bir bakış attım. Başını bilmiyorum anlamında salladı kardeşimde çoktan kapıyı açmaya gitmişti… Bende kaldığım yerden konuşmama devam edecektim…

Ancak yeniden burnumun dibinde bitten ufaklık,

“Abla?” muzip bir ifadesi vardı. Çok nadir yüzüme böyle bakardı “Kapıda bir çekik var yalnız fazla ürkütme de geldiği gibi kaçmasın dedi”

Kurduğu cümleler kafamda yankı yapıyordu… Her kelimesi her harfi…

“Zaten seni tanısa arkasına bakmadan kaçar” dedi sonra durdu ifadesi ciddileşti”Yalnız ilginç olan adını biliyor olması” dedi ve sustu.
Evet artık susmalıydı o kadar konuşmaya…

Hyun içeri girdiğinde gözlerime inanamadım… Bunu yapmaa hakkın yoktu!!!

Etraftakilere baktığımda gergin yüzlerden başka bir şey görmedim tek bir kişinin ifadesi dışında.
Annem…


Bakışları sorgulayıcı yüzünde çözülmeyen bir ifade vardı. Bir şey söylemezsem kıyamet şuracıkta kopacak gibi hissediyordum. Bu uzun sessizliği ilk bozan Hyun oldu… Korece selam verdi. Dilini benim dışımda anlayan yoktu.
Boğazımı temizledim konuşmalıydım.
“o…” yutkundum.
“O benim...” kardeşim büyük bir kahkahayla araya girdi “Sevgilim demeyeceksin herhalde!!!”
Sevimli bir yüzle gülümsedim ya şimdi konuşacaktım ya da hepten susacaktım.
“Neden olmasın” dedim…
Babamın gözleri kısıldı aklından geçenleri tahminde zorlanmıyordum.
Sonunda bunu da yaptı. Kore kore dedi tuttu kolundan çekiğin birini evleniyoruz biz demeye getirdi…

Annem, Şimdi müslümanda değildir ‘o’. Hiiiii sünnetide yoktur ölürümde vermem seni hiç boşuna uğraşma…

Kardeşim tablonun en tarafsız yanıydı ve gözlerinde ki bakış söylenecek tüm kelimeleri havada asılı bırakıyordu.
“O benim için önemli biri yani anladığınız şey doğru” dedim.






Babam derin bir nefes almakla yetinirken annnem kolumdan tuttuğu gibi mutfağa çekti beni.
“Anneee”
“Ne demek oluyor bunlar” dedi sessinde ki sert tonlama bakışlarına yansıyordu şimdi.
“Onu seviyorum”
“Buna izin veremem” dedi sinirden gülerek.
“Kararım çoktan verdim sadece rızanızla olsun istiyorum.” Gözlerimi yüzünden ağır ağır çevirdim.
“Evlatlıktan reddedilsen bile mi?”
“Annee”
“Reddedilsen bile mi?” dedi yeniden tiz bir sesle.
“Onsuz olamam. Buna hakkın yok” dedim fısıltıya yaklaşan bir sesle. Bir hışımla yanımdan ayrılıp gitti. Gözyaşlarımı tutma girişiminde bulunmuyordum.
Salona döndüğümde Hyun ile babam kuzenim aracılığıyla ingilizce konuşmaya çalışıyorlardı.
Beni gördüğünde gülümseyerek ayağa kalktı ve yanıma yürüyüp elime uzandı. Bakışlarım anında babama kaydı ama sakindi.Hyun beni dışarıya doğru çekti isteksiz adımlarla yürüdüm.

Dışarı çıktığımda gözyaşlarım yağmur gibi ininyordu… Süzülen birkaç damlayı sildi ancak onun dokunuşlarını hissettikçe daha fazla ağlamak geliyordu içimden…Pes etti ve elleri yüzümü kavrayıp tuzlu yanaklarıma dudağını bastırdı.
“Ağlama” dedi fısıltıyla. Dudakları yüzümde geziniyordu…. Büyük bir açlıkla dudaklarıma uzandı…
Öpmeyi bıraktığında nefes nefeseydim “Annem…” dedim.
Gülümsedi, “Anneler hep böyle zaten” dedi ve beni kendisine çekip sarıldı…

Öylece kaldık mutluydum dahası huzur vericiydi… “Neden geldin?” dedim bakışlarımı yüzüne çevirince gözatlarının mora çalan bir renge büründüğünü gördüm…
“Ben bizim-“ dedi ancak devam etmesine izin vermedim…
Elerimi gözlerinde dolaştırdım… Yumuşak bir iifadeyle yüzüme bakıyordu…

“Dikkat et çocuk iyi uyu ve öğün atlama” dedim…

Yapılacak şey basitti… Kararlıydım ve geri dönüşü yoktu…

5.bölüm sonu…

[Deokman mike he]

Yeni bölüm akşama.

[Eceabat]

Teşekkürler, yeni bölümü bekliyorum.