Giriş Yap

**Tukyu** · (Son Düzenleme: 08-08-2012, Saat: 22:41, Düzenleyen: ***müberra***.)

Modern Korean Architecture / Modern Kore Mimarisi

Ateşkes ve yabancı devletler tarafından kararlaştırılan farklı mimari stilleriyle uzun bir gelişim dönemi başlamış oldu.

Kuzeyde, mutlakçı ve zorbacı mimari tarzı kullandı. Kuzey Kore mimarları Moskova, Sovyet uyduları gibi yerlerde çalıştı ve ülkelerine sosyalist işçi stili oldukça büyük bir ölçüde ünlü insanların mimari tarzını getirdiler.

Güney'de ise, şehrin hem de kırsal kesimin geleneksel yapılarını, inşaat tekniklerini ve yerel materyalleri kullanarak yaptıkları Amerikan modelleri bütün yeni Kore binalarının önemini göstermiş oldu.
Ülkenin önce soykırım ile harap olması ve daha sonra iç savaşın patlak vermesi fabrika yapımı, ucuz, basit, genişleyebilir hiçbir özelliği olmayan evler yapılmaya başlanması ülkedeki evlerin yeniden inşa edilme ihtiyacını doğurmuştur.

Birkaç Kore şehrinin uygun koşulda olmaması ve dağlar tarafından sınırlandırılması 1950’lerin ortalarında kırsal kesimlere gereken önem verilmezken ama şehirsel alanlara fazla yatırım yapılmasıyla şehirlerde az parayla ilgi çekici önemli binalar yapma isteği yayıldı.

Binalar para ve istek doğrultusunda olabildiğince çabuk yapıldı. Mimarlar Amerika Birleşik Devletleri’nde yetişmiş bir mimarla aynı düzeydeydiler. Yerel toplumun görüşü ve hisselerini çok göze almadan Amerikan şekli, bakış açısı ve yöntemlerini yansıttılar.

İsçiler için ev ihtiyacı arttıkça geleneksel hanok köyleri kurulmaya ve ucuz apartmanlar hızlı bir şekilde kurulmaya başlandı. Mimari estetiği için çok az çaba gösterildi.

Hızlı basit ev yapımı, Kore'nin kenar mahallelerini Hong Kong'unkiler kadar gösterişsiz olmasına neden oldu.

1980’lere doğru Kore, mimari alanında gelişme gösterdi ama birçok bina estetikten yoksun, dizayn yönünden eksik, kültür içermeyen yapılardı.

Kaynak: Tıklayınız!

English:

With the armistice, and distinct architectural styles determined by foreign governments began a long period of development.
In the north, Stalinist and absolutist, often brutalist architecture, was championed. North Korean architects studied in Moscow or Soviet satellites, and brought back socialist worker styles and huge celebratory people's architecture on a grand and massively impressive scale.
In the south, American models defined all new Korean buildings of any importance, with domestic architecture both civil and rural keeping to traditional buildings, building techniques, and using local materials, and local vernacular styles. The pragmatic need to rebuild a country devastated by genocide, then a civil war, led to ad hoc buildings with no particular styles, extended repeatedly, and a factory system of simple cheap expendable buildings. As few Korean cities had a grid-system, and were often given limits by mountains, few if any urban landscapes had a sense of distinction; by the mid-1950s, rural areas were underfunded, urban areas overfilled, and urban sprawl began with little money to build distinctive important buildings.
Buildings were built as quickly as money and demand would allow in a workman-like anonymous way, but without individual identities. Architects were almost to a man trained in the United States, and brought American design, perspective, and methods without much recourse to the local community look and feel. As the need for housing for workers increased, traditional hanok villages were razed, hundreds of simple cheap apartments were put up very fast, and bedroom communities on the periphery of the urban centres grew, built and financed as company housing. Little effort was made to have a sense of an architectural aesthetic.
This urgency for simple fast housing left most Korean downtowns as faceless as Hong Kong: concrete towers for work or living and local neighborhoods rebuilt with cheap materials. Little or no attempt was made for planning, if planning had been possible. In the countryside, traditional building continued.
Well into the 1980s, Korea had architecture, but its buildings had little aesthetic, a limited sense of design, and did not integrate into the neighbourhoods or culture. Awareness that functionality had reached its limits came quickly as Korea moved into the world through sports culture.

Reference: Please Click Here