13-09-2014, Saat: 23:47
The Fox Girl
Eskiden oğlu olan, kızı olmayan varlıklı bir adam varmış. Bu yüzden, şiddetle bir kız çocuk istediğinden zamanının çoğunu tapınaklarda dua ederek ve falcılara danışarak geçirirmiş. Sonunda duaları cevap bulmuş ve bir kız çocuğu doğmuş; kız babasının göz bebeği olmuş ve hiçbir yanlış yapmamış.
15 yaşındayken, kız dağın yamacına mantar toplamak için gitmiş ve işiyle öyle meşgulmuş ki havanın karardığını bile fark edememişti. Bu sırada, evde ebeveynleri endişelenmiş ve tepeliğe çıkmak için bir arama ekibi kurmuşlar. Bununla birlikte tepeye vardıkları gibi onlar kızı aşağıdaki vadideki karanlık aracılığıyla gördüler. Babası çok rahatlamıştı.
"Tatlım, neredeydin?" diye sormuş babası "Senin için çok endişelendik, vahşi bir hayvan seni öldürebilirdi."
"Affet baba." diye cevaplamış "Çok yorgundum, bir çalılığın altında uyuyakalmışım, uyandığımda güneş tamamen batmıştı."
Olay kısa sürede unutulmuştu. Fakat birkaç gün sonra tuhaf bir şey olmuş, efendinin ineklerinden biri gece ölmüştü. Bir sonraki gece başka bir tanesi ölmüştü, ve bir başkası. Cesetler hiçbir yara izi veya hastalık belirtisi göstermemişti. Efendi suçluyu yakalamak için gece boyu sürüyü izleme kararı almıştı.
O gece adam ahırın köşesindeki samanlığın arkasına saklandı ve beklemeye başladı. Gece yarısında efendinin kızını ahıra emekleyerek ve bir ineğe yaklaşırken görünce şaşırmıştı. Endişeyle kızın ellerindeki ve omuzlarındaki susam yağını; sonrasındaki dehşeti, kız omzunu ineğin karnına sokmuş ve onun karaciğerini çıkarmıştı. Ve onu yemişti.
Zavallı inek yuvarlanmış ve ölmüştü.
Sabahleyin çoban efendinin yanına gitmiş ve gördüklerini ona anlatmış.
Kızını bütün kalbiyle seven baba, sinirli bir şekilde adama bağırmış "Nasıl benim kızım hakkında böyle kötü hikayeler uydurma cesaretinde bulunursun? Bu yalanların hesabını vereceksin!"
Ve adam işten atılmıştı.
Bir sonraki akşam ikinci bir çoban inekleri korumuş. O da bir saman yığının arkasına saklanmış ve kızın tuhaf davranışlarına tanıklık etmiş, kız ellerini ve omuzlarını yağlamış, omzunu ineğin karnına geçirmiş ve karaciğerini çıkarıp yemiş. İnek yuvarlanıp ölmüş.
Bir sonraki sabah efendinin yanına gitmiş ve hikayeyi anlatmış.
Baba hala kızı hakkındaki hikayelere inanmamış. Bu yüzden adam işten atılmış.
Üçüncü bir çoban da geceyi ahırda geçirmiş ve gördüklerini anlatmış, o da işten atılmış.
Bu böyle devam etmiş, başka bir akşam bir inek ölmüş. Daha sonra hiçbir inek kalmadığında, domuzlar ölmeye başlamış. Ardından atların hepsi de bu gizemli hastalığa yakalanmışlar. En sonunda bütün çobanlar, domuz çobanları ve ahır görevlileri kovulmuş ve köydeki kimse zengin adam için çalışmamış. Bütün bu kudretli sürüden geri kalan sadece yaşlı bir atmış.
Bir sonraki akşam efendi gizemi çözmesi için tek oğlunu göndermiş. Gen adam kendini bir saman yığının arkasına gizlemiş ve izlemeye başlamış. Gece yarısında ahır kapısının açıldığını ve ayak sesleri duymuş. Gizlice giren onun kız kardeşiymiş. Dikkatini çekmek ve tam ona bağırmak üzereyken görünüşü yüzünden durmuştu, gözleri sinsi ve kısılmıştı, dudakları gaddarca bükülmüştü, yüzü zalim ve katıydı.
İnanamayarak gözlerini yağlı ellerine dikmişti ve kız onları atın karnına geçirmiş, karaciğerini dışarı çıkarmıştı. Ağzından akan kanla, eti çiğnemiş ve yutmuştu. O eve gidene kadar nefes almaya cesaret edememişti.
Şafakta babasını ahıra çağırmış ve ona ölü atı göstermişti.
"Baba" acımasızca söylemiş "Duyduklarından hoşlanmayacaksın fakat gerçeği sana söylemeliyim. O benim kız kardeşim. Gece gelip atın karaciğerini yiyen benim kız kardeşim."
Babası ona gözlerindeki acı ve öfkeyle bakmıştı. Kısa bir süre sessizdi, sonra oğluna bağırmış. "Kardeşini deli gibi kıskanıyorsun ki hakkında öyle çirkin hikayeler uyduruyorsun. Şüphe etmemek gerek, uyudun ve bir kabus gördün. Görüş alanımdan defol, seni evimde istemiyorum!"
Nereye gideceğini bilmeden, acılı oğul tepelerde gezmişti. Birkaç ay sonra düşe kalka bir dağın üzerindeki rahipe gelmişti. Rahibe tapınak için yardımcı olmuş, geceyi yakınlardaki bir tapınakta geçirmek için davet edilmişti. Ve burada kız kardeşinin hikayesini anlattı. Yaşlı adam üzgün bir şekilde başıyla onaylamıştı.
"Evet, anlıyorum." demiş "Bu gece, kız kardeşin dağlardayken, onun tarafından alınan bir tilki tarafından yenilmiş olmalı, kız kardeşine tıpatıp benzeyen. Bu yüzden bu gerçekten hayvanları öldüren tilki."
"O zaman hemen dönmeliyim." delikanlı haykırdı "Ebeveynlerimi uyarmalıyım."
"Korkarım ki çok geç." yaşlı rahip söylemiş " Sabah daha iyi düşünülür, yarın yola çıkarız."
Bir sonraki sabah genç adama 3 şişe verilmiş : yeşil, kırmızı ve mavi.
"Bunları ata ver" dedi yaşlı rahip "ve benim öğrettiğim gibi kullan."
Bununla birlikte çocuk rahibe teşekkür etti ve dağdan aşağı indi. Eve varmadan birkaç gün sürmüştü. Orada, neredeyse gözlerine inanamıştı; evin bahçesini yabani otlar kaplamıştı. Ve bahçenin ortasında güneşe karşı oturmuş bitleri ve solucanları yiyen kız kardeşi vardı.
"Sevgili ağabeyim." onu görünce ağlamış. "Bütün bu aylar boyunca nerelerdeydin? Seni nasıl özlemişim!"
O gitti ona sarıldı ve onu öptü, fakat o alarma geçerek geri çekilmişti.
"Anne ve babamız nerede?" diye sordu o.
"Onlar mezarlarında yaşıyorlar." ölümleri hakkında hiçbir açıklama yapmamıştı.
Onları da yediğini fark etmişti, genç adam onu da yemeden önce kaçmalıydı ama nasıl? Birden bir fikir gelmişti.
"Sevgili kardeşim, uzun bir yoldan geldim ve açım." demiş "Benim için yemek hazırlar mısın?"
Kardeşi yemek yaparken kaçacağını düşünmüştü ama kız kurnazdı.
"Kesinlikle ağabeyim, fakat senin ayaklarını ve belini bir iple bağlamalı mıyım?"
Yemek hazırlamak için onu bahçenin orta yerinde bırakmış arada sırada onun kaçmadığından emin olmak için ipi çekiştirmişti. ------- Biraz zaman sonra tilki kız tuzağa düşürüldüğünü anlamıştı.
Kız onun ardından bir tilkinin hızıyla gitmiş, onunla arasındaki mesafeyi kapatması uzun sürmemişti. O arkaya bakmıştı , korkuyla, onu yakaladığını görmüştü. onun eline uzanmış ve atın kuyruğunu sıkıca tutmuştu. Yaşlı rahibin öğrettiklerini anımsayarak kırmızı şişeyi süratle çıkarmış ve arkasına atmıştı.
Şişe anında kızın yolunu kesip bir ateş topuna dönmüştü. Saçlarındaki ve elbiselerindeki alevlere rağmen yine erkek kardeşine yetişmişti. Aynı zamanda yeşil şişeyi de fırlatmış ve hemen onun yolunu kesen yeşil dikenli çalılıklara dönüşmüştü. Ayağındaki yaralar ve kanamalara rağmen ona savaş açan kardeşini yakalamıştı.
O atın kuyruğunu takmak üzereyken son bir çare olarak abisi mavi şişeyi de arkasına atmıştı. Aynı zamanda sıçrayan dalgaları yutan tilki kız oluşan mavi gölün üzerine düşmüştü.
Abisi kıyıdan olanları izlerken, onun ölü bedeni su yüzeyine çıkmıştı. Sonunda o kız kardeşinin öcünü almışi tilkiyi öldürmüştü.
English
There was once a wealthy man who had a son but no daughter. So badly did he want a daughter that he spent much of his time praying at temples and consulting fortunetellers. Finally, his prayers were answered and a girl was born: she was the apple of her fathers’ eye and could do no wrong.
When she was fifteen years old, the girl went mushrooming on the mountainside and was so engaged in her task that she did not notice the gathering shadows of dusk. Meanwhile, at home, her parents were becoming anxious, and they formed a search-party to comb the hills. However, just as they reached the top of a ridge they spotted the girl through the gloom in the valley below. Her father was much relieved.
‘Where have you bee, my dear?’ asked her father ‘We were so worried for you; a wild beast could have killed you.’
‘Forgive me, Father,’ she replied. ‘I was so tired I fell asleep beneath a bush; when I awoke the sun was already going down.’
The incident was soon forgotten. But a few days later a strange thing happened: one of the master’s cows died in the night. Next night another died, then another. The bodies showed no sign of wound or illness. The master was so concerned he ordered the cowherd to keep watch all through the night to catch the culprit.
That night, the man hid behind some hay in the corner of the cowshed and waited patently. At midnight he was astonished to see the master’s daughter creep into the shed and approach a cow. Anxiously he watched her oil her hands and arms with sesame oil; then to his horror, she slipped her arm into the cow’s belly and pulled out its liver. And she ate it.
The poor cow rolled over and died.
In the morning the cowherd went to the master and recounted all he had seen.
The father, who loved his daughter with all his hear, shouted angrily at the man, ‘How dare you invent such wicked stories against my daughter. You will pay for these lies.’
And the man was dismissed.
Next night a second cowherd was set to guard the cows. He too hid behind some hay and witnessed the daughter’s odd conduct: she oiled her hands and arms, thrust one arm into the cow’s belly, pulled out the liver and ate it. And the cow rolled over and died.
Next morning he went to the master and told him the story.
The father still would not believe such tales of his beloved daughter. So the man was dismissed.
A third herdsman spent the night in the cowshed and reported all he had seen. He too was sacked.
Thus it continued: each night a cow died. Then, when no cows were left, the pigs began to die, and then the horses all of the same mysterious ailment. In the end, all the cowherds, swineherds, and stable boys were dismissed and no one from the village would work for the rich man. All that was left of the once-mighty herd of cattle was a solitary old horse.
Next night, the master sent his only son to solve the mystery. The young man concealed himself behind some hay and kept watch. In the middle of the night he heard footsteps and the barn door opened. It was his sister stealthily entering. In his relief, he was about to cry out to her. Yet something in her look stopped him: her eyes were sly and narrow, her thin lips cruelly curled, her face stony and stern.
He stared in disbelief as she greased her arms and thrust them into the horse’s belly, pulling out its liver. With blood dripping from her lips, she then chewed and swallowed the steaming meat.
He dared not breath until she had returned to the house.
At dawn he called his father into the barn and showed him the dead horse.
‘Father,’ he said grimly, ‘you will not like what you hear; but I must tell you the truth. It is my sister. She it is who came in the night and ate the horse’s liver.’
His father stared at him with hurt and anger in his eyes. He was silent for a moment, then shouted at his son, ‘you must be madly jealous of you sister to make up such tales. No doubt you fell asleep and had a nightmare. Get out of my sight, I don’t want you in my house.’
Not knowing where to go, the disconsolate son wandered off into the hills. After several months he came upon an old monk struggling across a mountain stream. Having helped the monk to safety, he was invited to stay the night at a nearby temple. And there he told the story of this sister. The old man nodded sadly.
‘Yes, I understand,’ he said. ‘That night, when your sister was in the hills, she must have been eaten by a fox who took her form, the very likeness of your sister. So it was really the fox who killed the animals.’
‘Then I must return at once,’ the lad exclaimed, ‘and warn my parents.’
‘I fear it is too late,’ said the old monk. ‘Morning is wiser than evening. Set out tomorrow.’
Next morning, the young man was given three small bottles: red, green, and blue.
‘Take this horse,’ said the monk, ‘and use the bottles as I have instructed.’
With that the boy thanked the monk and rode off down the mountain track. It was several days before he arrived home. Once there, he could hardly believe his eyes: the house and yard were overgrown with weeds. And there, in the middle of the yard, was his sister, sitting in the sun, catching lice and worms, and eating them.
‘My dear brother,’ she cried on seeing him. ‘Where have you been all these months? How I’ve missed you.’
She went to hug and kiss him, but he drew back in alarm.
‘Where are Father and Mother?’ he asked.
‘They lie in their graves,’ she replied, giving no explanation for their deaths.
Realizing that she had eaten them too, the young man knew he had to escape before she killed him as well but how? Suddenly he had an idea.
‘Dear Sister, I have come a long way and I’m very hungry,’ he said. ‘Could you prepare a meal?’
He thought he would escape while she was cooking. But the fox girl was cunning.
‘Assuredly, dear Brother. But I shall tie a rope to your leg and the other end to my waist.’
She left him in the yard while she went to prepare some food; every now and then she tugged on the rope to make sure he had not run away. After some time he managed to undo the knot, tie the rope to a gatepost and ride swiftly away on his horse. It was some time before the fox girl realized she had been tricked.
She rushed after him with the speed of a fox and it was not long before she was gaining on him. He glanced back and, to his horror, saw her rapidly catching him up, reaching out her hand to grasp his horse’s tail. Recalling the old monk’s instructions, he swiftly took the little red bottle from his pocket and threw it behind him.
The bottle instantly burst into a ball of red fire, blocking the fox girl’s path. Although the flames singed her hair and clothes, she raced round the fire and was soon overtaking her brother again. This time he threw down the green bottle and straightaway a dense green bush of brambles sprang up, barring her way. Although she was scratched and bleeding from the thorns, she fought her way through and began to catch up with the fleeing brother.
Just as she was about to grab the horse’s tail, however, he took out the blue bottle and desperately cast it behind him. This time it formed a mighty blue lake that soon engulfed the fox girl who splashed and thrashed in the water before sinking below the waves.
As the brother watched from the shore, he saw the dead body of the fox float to the surface of the lake. At last he had killed the fox who had taken his sister’s form.
Eskiden oğlu olan, kızı olmayan varlıklı bir adam varmış. Bu yüzden, şiddetle bir kız çocuk istediğinden zamanının çoğunu tapınaklarda dua ederek ve falcılara danışarak geçirirmiş. Sonunda duaları cevap bulmuş ve bir kız çocuğu doğmuş; kız babasının göz bebeği olmuş ve hiçbir yanlış yapmamış.
15 yaşındayken, kız dağın yamacına mantar toplamak için gitmiş ve işiyle öyle meşgulmuş ki havanın karardığını bile fark edememişti. Bu sırada, evde ebeveynleri endişelenmiş ve tepeliğe çıkmak için bir arama ekibi kurmuşlar. Bununla birlikte tepeye vardıkları gibi onlar kızı aşağıdaki vadideki karanlık aracılığıyla gördüler. Babası çok rahatlamıştı.
"Tatlım, neredeydin?" diye sormuş babası "Senin için çok endişelendik, vahşi bir hayvan seni öldürebilirdi."
"Affet baba." diye cevaplamış "Çok yorgundum, bir çalılığın altında uyuyakalmışım, uyandığımda güneş tamamen batmıştı."
Olay kısa sürede unutulmuştu. Fakat birkaç gün sonra tuhaf bir şey olmuş, efendinin ineklerinden biri gece ölmüştü. Bir sonraki gece başka bir tanesi ölmüştü, ve bir başkası. Cesetler hiçbir yara izi veya hastalık belirtisi göstermemişti. Efendi suçluyu yakalamak için gece boyu sürüyü izleme kararı almıştı.
O gece adam ahırın köşesindeki samanlığın arkasına saklandı ve beklemeye başladı. Gece yarısında efendinin kızını ahıra emekleyerek ve bir ineğe yaklaşırken görünce şaşırmıştı. Endişeyle kızın ellerindeki ve omuzlarındaki susam yağını; sonrasındaki dehşeti, kız omzunu ineğin karnına sokmuş ve onun karaciğerini çıkarmıştı. Ve onu yemişti.
Zavallı inek yuvarlanmış ve ölmüştü.
Sabahleyin çoban efendinin yanına gitmiş ve gördüklerini ona anlatmış.
Kızını bütün kalbiyle seven baba, sinirli bir şekilde adama bağırmış "Nasıl benim kızım hakkında böyle kötü hikayeler uydurma cesaretinde bulunursun? Bu yalanların hesabını vereceksin!"
Ve adam işten atılmıştı.
Bir sonraki akşam ikinci bir çoban inekleri korumuş. O da bir saman yığının arkasına saklanmış ve kızın tuhaf davranışlarına tanıklık etmiş, kız ellerini ve omuzlarını yağlamış, omzunu ineğin karnına geçirmiş ve karaciğerini çıkarıp yemiş. İnek yuvarlanıp ölmüş.
Bir sonraki sabah efendinin yanına gitmiş ve hikayeyi anlatmış.
Baba hala kızı hakkındaki hikayelere inanmamış. Bu yüzden adam işten atılmış.
Üçüncü bir çoban da geceyi ahırda geçirmiş ve gördüklerini anlatmış, o da işten atılmış.
Bu böyle devam etmiş, başka bir akşam bir inek ölmüş. Daha sonra hiçbir inek kalmadığında, domuzlar ölmeye başlamış. Ardından atların hepsi de bu gizemli hastalığa yakalanmışlar. En sonunda bütün çobanlar, domuz çobanları ve ahır görevlileri kovulmuş ve köydeki kimse zengin adam için çalışmamış. Bütün bu kudretli sürüden geri kalan sadece yaşlı bir atmış.
Bir sonraki akşam efendi gizemi çözmesi için tek oğlunu göndermiş. Gen adam kendini bir saman yığının arkasına gizlemiş ve izlemeye başlamış. Gece yarısında ahır kapısının açıldığını ve ayak sesleri duymuş. Gizlice giren onun kız kardeşiymiş. Dikkatini çekmek ve tam ona bağırmak üzereyken görünüşü yüzünden durmuştu, gözleri sinsi ve kısılmıştı, dudakları gaddarca bükülmüştü, yüzü zalim ve katıydı.
İnanamayarak gözlerini yağlı ellerine dikmişti ve kız onları atın karnına geçirmiş, karaciğerini dışarı çıkarmıştı. Ağzından akan kanla, eti çiğnemiş ve yutmuştu. O eve gidene kadar nefes almaya cesaret edememişti.
Şafakta babasını ahıra çağırmış ve ona ölü atı göstermişti.
"Baba" acımasızca söylemiş "Duyduklarından hoşlanmayacaksın fakat gerçeği sana söylemeliyim. O benim kız kardeşim. Gece gelip atın karaciğerini yiyen benim kız kardeşim."
Babası ona gözlerindeki acı ve öfkeyle bakmıştı. Kısa bir süre sessizdi, sonra oğluna bağırmış. "Kardeşini deli gibi kıskanıyorsun ki hakkında öyle çirkin hikayeler uyduruyorsun. Şüphe etmemek gerek, uyudun ve bir kabus gördün. Görüş alanımdan defol, seni evimde istemiyorum!"
Nereye gideceğini bilmeden, acılı oğul tepelerde gezmişti. Birkaç ay sonra düşe kalka bir dağın üzerindeki rahipe gelmişti. Rahibe tapınak için yardımcı olmuş, geceyi yakınlardaki bir tapınakta geçirmek için davet edilmişti. Ve burada kız kardeşinin hikayesini anlattı. Yaşlı adam üzgün bir şekilde başıyla onaylamıştı.
"Evet, anlıyorum." demiş "Bu gece, kız kardeşin dağlardayken, onun tarafından alınan bir tilki tarafından yenilmiş olmalı, kız kardeşine tıpatıp benzeyen. Bu yüzden bu gerçekten hayvanları öldüren tilki."
"O zaman hemen dönmeliyim." delikanlı haykırdı "Ebeveynlerimi uyarmalıyım."
"Korkarım ki çok geç." yaşlı rahip söylemiş " Sabah daha iyi düşünülür, yarın yola çıkarız."
Bir sonraki sabah genç adama 3 şişe verilmiş : yeşil, kırmızı ve mavi.
"Bunları ata ver" dedi yaşlı rahip "ve benim öğrettiğim gibi kullan."
Bununla birlikte çocuk rahibe teşekkür etti ve dağdan aşağı indi. Eve varmadan birkaç gün sürmüştü. Orada, neredeyse gözlerine inanamıştı; evin bahçesini yabani otlar kaplamıştı. Ve bahçenin ortasında güneşe karşı oturmuş bitleri ve solucanları yiyen kız kardeşi vardı.
"Sevgili ağabeyim." onu görünce ağlamış. "Bütün bu aylar boyunca nerelerdeydin? Seni nasıl özlemişim!"
O gitti ona sarıldı ve onu öptü, fakat o alarma geçerek geri çekilmişti.
"Anne ve babamız nerede?" diye sordu o.
"Onlar mezarlarında yaşıyorlar." ölümleri hakkında hiçbir açıklama yapmamıştı.
Onları da yediğini fark etmişti, genç adam onu da yemeden önce kaçmalıydı ama nasıl? Birden bir fikir gelmişti.
"Sevgili kardeşim, uzun bir yoldan geldim ve açım." demiş "Benim için yemek hazırlar mısın?"
Kardeşi yemek yaparken kaçacağını düşünmüştü ama kız kurnazdı.
"Kesinlikle ağabeyim, fakat senin ayaklarını ve belini bir iple bağlamalı mıyım?"
Yemek hazırlamak için onu bahçenin orta yerinde bırakmış arada sırada onun kaçmadığından emin olmak için ipi çekiştirmişti. ------- Biraz zaman sonra tilki kız tuzağa düşürüldüğünü anlamıştı.
Kız onun ardından bir tilkinin hızıyla gitmiş, onunla arasındaki mesafeyi kapatması uzun sürmemişti. O arkaya bakmıştı , korkuyla, onu yakaladığını görmüştü. onun eline uzanmış ve atın kuyruğunu sıkıca tutmuştu. Yaşlı rahibin öğrettiklerini anımsayarak kırmızı şişeyi süratle çıkarmış ve arkasına atmıştı.
Şişe anında kızın yolunu kesip bir ateş topuna dönmüştü. Saçlarındaki ve elbiselerindeki alevlere rağmen yine erkek kardeşine yetişmişti. Aynı zamanda yeşil şişeyi de fırlatmış ve hemen onun yolunu kesen yeşil dikenli çalılıklara dönüşmüştü. Ayağındaki yaralar ve kanamalara rağmen ona savaş açan kardeşini yakalamıştı.
O atın kuyruğunu takmak üzereyken son bir çare olarak abisi mavi şişeyi de arkasına atmıştı. Aynı zamanda sıçrayan dalgaları yutan tilki kız oluşan mavi gölün üzerine düşmüştü.
Abisi kıyıdan olanları izlerken, onun ölü bedeni su yüzeyine çıkmıştı. Sonunda o kız kardeşinin öcünü almışi tilkiyi öldürmüştü.
English
There was once a wealthy man who had a son but no daughter. So badly did he want a daughter that he spent much of his time praying at temples and consulting fortunetellers. Finally, his prayers were answered and a girl was born: she was the apple of her fathers’ eye and could do no wrong.
When she was fifteen years old, the girl went mushrooming on the mountainside and was so engaged in her task that she did not notice the gathering shadows of dusk. Meanwhile, at home, her parents were becoming anxious, and they formed a search-party to comb the hills. However, just as they reached the top of a ridge they spotted the girl through the gloom in the valley below. Her father was much relieved.
‘Where have you bee, my dear?’ asked her father ‘We were so worried for you; a wild beast could have killed you.’
‘Forgive me, Father,’ she replied. ‘I was so tired I fell asleep beneath a bush; when I awoke the sun was already going down.’
The incident was soon forgotten. But a few days later a strange thing happened: one of the master’s cows died in the night. Next night another died, then another. The bodies showed no sign of wound or illness. The master was so concerned he ordered the cowherd to keep watch all through the night to catch the culprit.
That night, the man hid behind some hay in the corner of the cowshed and waited patently. At midnight he was astonished to see the master’s daughter creep into the shed and approach a cow. Anxiously he watched her oil her hands and arms with sesame oil; then to his horror, she slipped her arm into the cow’s belly and pulled out its liver. And she ate it.
The poor cow rolled over and died.
In the morning the cowherd went to the master and recounted all he had seen.
The father, who loved his daughter with all his hear, shouted angrily at the man, ‘How dare you invent such wicked stories against my daughter. You will pay for these lies.’
And the man was dismissed.
Next night a second cowherd was set to guard the cows. He too hid behind some hay and witnessed the daughter’s odd conduct: she oiled her hands and arms, thrust one arm into the cow’s belly, pulled out the liver and ate it. And the cow rolled over and died.
Next morning he went to the master and told him the story.
The father still would not believe such tales of his beloved daughter. So the man was dismissed.
A third herdsman spent the night in the cowshed and reported all he had seen. He too was sacked.
Thus it continued: each night a cow died. Then, when no cows were left, the pigs began to die, and then the horses all of the same mysterious ailment. In the end, all the cowherds, swineherds, and stable boys were dismissed and no one from the village would work for the rich man. All that was left of the once-mighty herd of cattle was a solitary old horse.
Next night, the master sent his only son to solve the mystery. The young man concealed himself behind some hay and kept watch. In the middle of the night he heard footsteps and the barn door opened. It was his sister stealthily entering. In his relief, he was about to cry out to her. Yet something in her look stopped him: her eyes were sly and narrow, her thin lips cruelly curled, her face stony and stern.
He stared in disbelief as she greased her arms and thrust them into the horse’s belly, pulling out its liver. With blood dripping from her lips, she then chewed and swallowed the steaming meat.
He dared not breath until she had returned to the house.
At dawn he called his father into the barn and showed him the dead horse.
‘Father,’ he said grimly, ‘you will not like what you hear; but I must tell you the truth. It is my sister. She it is who came in the night and ate the horse’s liver.’
His father stared at him with hurt and anger in his eyes. He was silent for a moment, then shouted at his son, ‘you must be madly jealous of you sister to make up such tales. No doubt you fell asleep and had a nightmare. Get out of my sight, I don’t want you in my house.’
Not knowing where to go, the disconsolate son wandered off into the hills. After several months he came upon an old monk struggling across a mountain stream. Having helped the monk to safety, he was invited to stay the night at a nearby temple. And there he told the story of this sister. The old man nodded sadly.
‘Yes, I understand,’ he said. ‘That night, when your sister was in the hills, she must have been eaten by a fox who took her form, the very likeness of your sister. So it was really the fox who killed the animals.’
‘Then I must return at once,’ the lad exclaimed, ‘and warn my parents.’
‘I fear it is too late,’ said the old monk. ‘Morning is wiser than evening. Set out tomorrow.’
Next morning, the young man was given three small bottles: red, green, and blue.
‘Take this horse,’ said the monk, ‘and use the bottles as I have instructed.’
With that the boy thanked the monk and rode off down the mountain track. It was several days before he arrived home. Once there, he could hardly believe his eyes: the house and yard were overgrown with weeds. And there, in the middle of the yard, was his sister, sitting in the sun, catching lice and worms, and eating them.
‘My dear brother,’ she cried on seeing him. ‘Where have you been all these months? How I’ve missed you.’
She went to hug and kiss him, but he drew back in alarm.
‘Where are Father and Mother?’ he asked.
‘They lie in their graves,’ she replied, giving no explanation for their deaths.
Realizing that she had eaten them too, the young man knew he had to escape before she killed him as well but how? Suddenly he had an idea.
‘Dear Sister, I have come a long way and I’m very hungry,’ he said. ‘Could you prepare a meal?’
He thought he would escape while she was cooking. But the fox girl was cunning.
‘Assuredly, dear Brother. But I shall tie a rope to your leg and the other end to my waist.’
She left him in the yard while she went to prepare some food; every now and then she tugged on the rope to make sure he had not run away. After some time he managed to undo the knot, tie the rope to a gatepost and ride swiftly away on his horse. It was some time before the fox girl realized she had been tricked.
She rushed after him with the speed of a fox and it was not long before she was gaining on him. He glanced back and, to his horror, saw her rapidly catching him up, reaching out her hand to grasp his horse’s tail. Recalling the old monk’s instructions, he swiftly took the little red bottle from his pocket and threw it behind him.
The bottle instantly burst into a ball of red fire, blocking the fox girl’s path. Although the flames singed her hair and clothes, she raced round the fire and was soon overtaking her brother again. This time he threw down the green bottle and straightaway a dense green bush of brambles sprang up, barring her way. Although she was scratched and bleeding from the thorns, she fought her way through and began to catch up with the fleeing brother.
Just as she was about to grab the horse’s tail, however, he took out the blue bottle and desperately cast it behind him. This time it formed a mighty blue lake that soon engulfed the fox girl who splashed and thrashed in the water before sinking below the waves.
As the brother watched from the shore, he saw the dead body of the fox float to the surface of the lake. At last he had killed the fox who had taken his sister’s form.