Korean Comfort Women (Japan's World War II Sex Slaves)

[esra_kjm]

Korean Comfort Women (Japan's World War II Sex Slaves)



Cinsel köleler, Japonya İmparatorluğu tarafından oluşturulan bir fuhuş birliği içine zorla alınan kadınlar ve kızlardır. “Rahat Kadın”, Japonca “iafu” kelimesinin bir çevirisidir. Güney Kore’de bu konu ile ilgili olarak ilk hazırlanan raporda, bu durumun gönüllü bir kuvvet olmadığını ve 1989 yılından beri, bir grup kadının kendilerinin Japon İmparatorluğu askerleri tarafından kaçırıldıklarını doğrulayan ifadeler yer almıştır.

100.000 ile 200.000 arasındaki kadın, Japon askerleri tarafından 1930 ile 1945 yılları arasında cinsel köleliğe zorlanmıştır. Ancak başarılı bir savaş sonrası Japon yönetimi, Koreli kurbanlar için tazminat ödemeyi ve böyle bir şeyi onaylamayı reddetmiştir. Kore’de insan hakları ve kadın haklarındaki son gelişmeler, iffet ve utanç gibi geleneksel tabuları yıkarak hayatta kalan rahat kadınların bilinmesine izin vermiştir.

*English*

Comfort women were women and girls forced into a prostitution corps created by the Empire of Japan. The name "comfort women" is a translation of a Japanese name ianfu (慰安婦). Ianfu is a euphemism for shōfu (娼婦) whose meaning is "prostitute(s)". The earliest reporting on the issue in South Korea stated it was not a voluntary force, and since 1989 a number of women have come forward testifying they were kidnapped by Imperial Japanese soldiers.

Between 100,000 and 200,000 women were forced into sexual slavery by the Japanese military between the early 1930s and 1945. Yet successive post-war Japanese governments have refused to acknowledge what took place and no reparations have been made to the mainly Korean victims. Recent developments in human rights and women's rights in Korea have led to the surviving Comfort Women to overcome traditional taboos of chastity, defilement and shame to speak out for the first time.

Kaynak / Source

Kaynak / Source - 2

[esra_kjm]

Göreve Alım

1942 yılının Mayıs ayında Kore’ye gelen Japon ajanslar, rahat hizmet için Koreli kızlar alma amacıyla Güneydoğu Asya topraklarını işgal etmişlerdir. Bu hizmetin niteliği belirtilmemiştir. Bu ajanslar tarafından kullanılan ikna yöntemi ise bol miktarda para, aile borçlarının geri ödenmesi fırsatı, kolay iş ve yeni bir ülkede yeni bir hayattır. Bu yalan beyanlara dayanarak pek çok kız, yurtdışı görevi için kaydolmuş ve birkaç yüz yen avans ile ödüllendirilmiştir.

Kızların çoğu cahil ve eğitimsizdi. Onlar, kendilerine vaat edilen aile borçlarının ödenmesi için ordu düzenlemesine bağlayan bir sözleşme imzalamışlardır.

Yaklaşık 800 kız bu şekilde işe alınmış ve 20 Ağustos 1942’de Japon ev ustaları ile birlikte Rabgoon’a varmışlardır. 8’den 22’ye uzanan gruplar halinde gelmişlerdir. Buradan Burma’nın çeşitli bölgelerine ve genellikle Japon ordusu kamplarına yakın kasabalara yerleştirilmişlerdir.

Sonunda bu birimlerin dördü, Myitkyina’ya ulaşmıştır. Bu dört birim, Kyoei, Kinsui, Bakushinro ve Momoya’ya gönderilmiştir. Kyoei evi, Maruyama Kulübü olarak adlandırılmış; ancak kızlar, Myitkyina’ya ulaştıklarında Myitkyina’da garnizon komutanı olan Col.Maruyama tarafından kendi adına benzediği için değiştirilmiştir.

Kişilik

Araştırmalar, Koreli seks kölelerinin yirmi beş yaşlarında, eğitimsiz, çocuksu ve bencil olduklarını göstermektedir. Onlar, bencil ve kendisi hakkında konuşmayı seven biri haline getirilmektedir. Yabancıların önünde onların tutumu, sessiz ve ağırbaşlıdır; ama onlar, “bir kadının kurnazlığı”nı bilirler. Mesleklerini sevmediğini iddia ederler ve ailesi ile ilgili konuşmayı istemezler. Myitkyina ve Ledo’daki Amerikan askerlerinden bir esir olarak alınmaları nedeniyle onların Japon askerlerinden daha duygusal olduklarını düşünürler. Onlar, Çin ve Hint askerlerinden korkmaktadır.

*English*

Recruiting

Early in May of 1942 Japanese agents arrived in Korea for the purpose of enlisting Korean girls for "comfort service" in newly conquered Japanese territories in Southeast Asia. The nature of this "service" was not specified but it was assumed to be work connected with visiting the wounded in hospitals, rolling bandages, and generally making the soldiers happy. The inducement used by these agents was plenty of money, an opportunity to pay off the family debts, easy work, and the prospect of a new life in a new land, Singapore. On the basis of these false representations many girls enlisted for overseas duty and were rewarded with an advance of a few hundred yen.

The majority of the girls were ignorant and uneducated, although a few had been connected with "oldest profession on earth" before. The contract they signed bound them to Army regulations and to war for the "house master " for a period of from six months to a year depending on the family debt for which they were advanced...

Approximately 800 of these girls were recruited in this manner and they landed with their Japanese "house master " at Rangoon around August 20th, 1942. They came in groups of from eight to twenty-two. From here they were distributed to various parts of Burma, usually to fair sized towns near Japanese Army camps.
Eventually four of these units reached the Myitkyina. They were, Kyoei, Kinsui, Bakushinro, and Momoya. The Kyoei house was called the "Maruyama Club", but was changed when the girls reached Myitkyina as Col.Maruyama, commander of the garrison at Myitkyina, objected to the similarity to his name.

Personality

The interrogations show the average Korean "comfort girl" to be about twenty-five years old, uneducated, childish, and selfish. She is not pretty either by Japanese of Caucasian standards. She is inclined to be egotistical and likes to talk about herself. Her attitude in front of strangers is quiet and demure, but she "knows the wiles of a woman." She claims to dislike her "profession" and would rather not talk either about it or her family. Because of the kind treatment she received as a prisoner from American soldiers at Myitkyina and Ledo, she feels that they are more emotional than Japanese soldiers. She is afraid of Chinese and Indian troops.

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Genel Zaman Çizelgesi

Japonya, emperyalist savaş tarihini inkar etmesine rağmen bunu hatırlayan ve kendilerini duyurmayı talep eden insanlar hala var. Japonya’nın İkinci Dünya Savaşı’ndaki yenilgisinden sonra Japon askerleri, kendi suçlarını örtbas etmek için seks kölelerini öldürmeye çalışmış; ancak bazıları bu toplu katliamdan kurtulmuştur. Hayatta kalan kurbanlar sayesinde bu konu, halka duyurulmuş ve uluslar arası toplum, savaş suçu olduğu gerekçesiyle Japonya’nın resmi özür dilemesi için baskı oluşturmuştur.

▶ 1932

İlk köle istasyonu 1932 yılında Şangay, Çin’de kurulmuştur. Bu, trajedinin başlangıcı olmuştur.

▶ 1937

1937’deki Nanjing (Nanking) Katliamı’ndan sonra cinsel köle kadın sistemi kurumsal bir hal almıştır.

▶ 1931~ 1945

Asya’nın farklı ülkelerinden yaklaşık 200.000 kadın, 1931 ile 1945 yılları arasında ordunun cinsel kölesi olmak için zorlanmıştır. 1945 yılında Japonya teslim olmuş ve Kore, egemenliğine tekrar kavuşmuştur.

▶ Sessizlik Vakti

Trajik olarak bu kurbanlar, 1990’lı yılların başlarına kadar 40 yılı aşkın bir süre boyunca yaşadıkları hakkında sessiz kalmışlardır. Kendi bekaretleri konusunda konuşmaktan utandılar. Bekaretlerini kaybedenler genellikle kirli ve değersiz olarak damgalanmıştır. Hayatta kalanlar ortaya çıkmaktan korkuyorken bu korkunç suç neredeyse tarihe gömülmüştür.

▶ 14 Ağustos 1991

Nihayet 1991 yılında seks kölesi konusu, eski bir köle olan Kim Hak-Sun’un yaşadıklarını toplumla paylaşması ile gün yüzüne çıkmıştır. Japon hükümeti bu durumu yalanlamasına rağmen Kim Hak-Sun bu konunun duyurulması için ilk olmaya karar vermiştir. Onun ifadesi şu oldu: “Beş Koreli kadın vardı. Ben 22 yaşında en genç olanlarıydım. Bizler Japon isimleri ile adlandırılmıştık ve benim adım Aiko idi. Yaklaşık 300 asker, her üç günde bir göreve ara verebilirdi. Savaştan sonra her kadın yedi sekiz askere; normal günlerde ise üç dört askere hizmet vermek zorundaydı.”
Onun ifadesi tüm Kore halkını şok etmiş ve nihayet toplum kadın cinsellik köleleri konusunu tanımaya başlamıştır. Onun ifadesinden sonra birçok mağdur tanıklığa başlamıştır. Bu tür ifadelerden sonra Japon yönetimi üzerine olan baskılar artmıştır.

▶ 6 Aralık 1991

1991 yılında Kim Hak-Sun ve diğer iki kurban, Japon yönetimine karşı bir dava açmıştır. Bu dava, köle kadınlar sorununun uluslar arası dikkat çekmesini sağlamıştır.

▶ 1992

Onun ifadesi, medya aracılığı ile Asya’ya ve Avustralya’ya gönderilmiştir. Hayatta kalan Hollandalı Jan Ruff O’Herne, Kim’in cesaretinin ilham verdiğini ifade etmiş ve ifade vermek için öne çıkmaya karar vermiştir. Jan’ın ifadesi, cinsellik kölesi kadın olayının sadece Asya’ya ait olduğunu düşünen Avrupa halkını şok etmiştir.

▶ 8 Ocak 1992

Ocak 1992’de Japon Devlet Başkanı’nın Kore’yi ziyareti sırasında eski cinsellik kölesi bir kadın resmi özür talebini dile getirmek için bir protesto düzenlemiştir. Protestolar o zamandan beri devam etmektedir. Bu protesto, “Çarşamba Protestosu” olarak adlandırılmaktadır. 1992’den günümüze kadar uzanan 20 yıl boyunca bu protesto her Çarşamba günü Japon Büyükelçiliği önünde gerçekleştirilmiştir.

▶ 6 Temmuz 1992

Temmuz 1992’de Japon hükümeti, cinsellik köleleri ile ilgili ilk kez rapor yayınlamıştır. Cinsellik merkezlerini organize edenlerin Japon ordusu olduğunu kabul etmiştir. Ancak işe alımda zorlama konusundaki iddiaları ve yasal sorumluluk almayı reddetmiştir.

▶ 4 Ağustos 1993

1993 yılında Japonya, köle kadınlar için ikinci raporu yayınlamıştır. Göreve alım sırasında baskı yapıldığını kabul etmiştir.

▶ 1994

1994 yılında Japon hükümeti, eski cinsellik kölesi kadınlar için Asya Kadınlar Fonu’nu kurduklarını duyurmuştur. Fonun amacı, Japon halkının bağışları ile Asya’daki fakir kadınlara yardım sağlamaktı. Bu fon, devlete ait değildi; özel bir fondu. Yasal sorumluluk almayı engellemenin kurnazca bir yoluydu. Kurbanlar fonu protesto etmiş; ancak Japon hükümeti fon için para toplamaya başlamış ve kurbanlar üzerinde baskı yaratmıştır.

▶ Aralık 1997

Aralık 1997’de köle kadınları halka ilk duyuran Kim Hak-Sun, parasının hepsini yani 18.000 doları bağışladıktan sonra vefat etmiştir.

▶ 2007

İnsan haklarından önce hiçbir değer yoktur. ABD Temsilciler Evi, Japonya’nın resmi özür dilemesini talep etmiştir. Hollanda, Kanada ve Avrupa Birliği ve Filipinler de aynı kararı almıştır. Bu kararlardan da anlaşılacağı üzere uluslar arası toplum Japonya’yı resmi özür dilemeye ve tarihi doğru anlatmaya davet etmektedir. Alınan bu kararlar yasal olarak bağlayıcı olmasa da Japon hükümeti üzerinde baskı oluşturmuştur.

▶ 2008

2008 yılında BM İnsan Hakları Komitesi, Japonya’yı kurbanlardan özür dilemesi ve yasal sorumluluğunu kabul etmesi için çağırmıştır. Sadece Kore ve Çin değil; uluslar arası medya Japonya’ya olan eleştirileri dile getirmiştir.

▶ Günümüz

Bugüne kadar Japonya yasal sorumluluktan kaçınmış ve duruma göre ifadelerini değiştirmiştir. Bu durumun gerçekleşmesinde Japon sağcı grupların etkisi büyüktür. Japon sağcı grup, imparatorluk geçmişini haklı çıkarmaya çalışmakta ve savaş suçları ifadesini atalarına saygısızlık olarak görmektedir. Çarşamba Protestosu hala devam etmektedir. Kim Hak-Sun’un ilk ifadesinden sonra toplam 234 kadın, eski cinsellik kölesi olarak Güney Kore yönetimine kaydolmuştur. Kayıtlı olanlar arasında 60 kadın hala hayattadır. Onlar, Japonya’dan özür ve tazminat istemeye devam etmektedir. Japonya Devlet Başkanı, “Yetkililer tarafından kullanılan herhangi bir zorlama yoktur.” açıklamasını yapmıştır.

“Özür dile, özür dile, özür dile!”

“Japon yönetimi yasal sorumluluğunu yerine getirdiğini söylüyor ve kurbanlarını yok sayıyor.”

“Yazıklar olsun, yazıklar olsun, yazıklar olsun sana.”

Kaynak

[esra_kjm]

*English*

General Timeline

Although Japan continues to deny or distort its imperialistic war history, there are still people who remember it and demand the self-reflection of Japan. After Japan’s defeat in WWII became clear, Japanese soldiers tried to kill the “comfort women” to cover up its crimes, but some survived the mass murder. Through those surviving victims, the comfort women issue was made public, and the international community is putting more and more pressure on Japan to make an official apology for its war crimes.

▶ 1932

In 1932, the first comfort station was established in Shanghai, China. It was the beginning of the tragedy.

▶ 1937

After the Nanjing (Nanking) Massacre in 1937, the comfort women system was institutionalized.

▶ 1931 ~ 1945

An estimated 200 thousand women from different countries of Asia were forced into military sexual slavery between 1931 and 1945. In 1945, Japan surrendered and Korea recovered its sovereignty.

▶ A Time of Silence

Tragically, these victims remained silent about their experiences for over 40 years until the early 1990s. They were too ashamed because they had been taught by traditional Korean culture to protect their virginity under any circumstances. Those who lost their virginity were often stigmatized as impure and unworthy of marriage. While the survivors were too afraid to come forward, this horrific crime was almost lost to history.

▶ August 14, 1991

Finally in 1991, the comfort women issue came to light after a former Korean comfort woman, Kim Hak-Sun, gave a public testimony of her experiences. As the Japanese government was making a series of false claims and lies about the comfort women, she decided to become the first to testify in public. Her testimony was the following. “There were five Korean women. I was the youngest and the oldest was 22. We were called by Japanese names, and my name was Aiko. Around 300 soldiers could take a break from duty once every three days. Each woman had to serve an average of three to four soldiers on regular days, and seven to eight soldiers after battles.”

Her testimony shocked the Korean people, and the public finally started acknowledging the comfort women issue. After her testimony, many other victims started to testify. Such testimonies put enough pressure on the Japanese government to investigate the military comfort women system.

▶ December 6, 1991

In 1991, Kim Hak-Sun and two other victims filed a lawsuit against the Japanese government. This lawsuit brought international attention to the comfort women issue.

▶ 1992

Her testimony was delivered to Asia and Australia through the media. A Dutch survivor, Jan Ruff O’Herne was inspired by Kim’s courage, and decided to come forward to testify. Jan’s testimony shocked the European people, who had perceived the comfort women as an issue only for Asian women.

▶ January 8, 1992

In January 1992, during the visit of Japanese Prime Minister to Korea, former “comfort women” held a protest demanding an official apology. The protest has continued since then. We call it the “Wednesday Protest.” For 20 years from 1992 to the present, this protest has been held every Wednesday in front of the Japanese embassy.

▶ July 6, 1992

In July 1992, the Japanese government released the first report on the comfort women issue. It admitted the involvement of the Japanese military in organizing the comfort stations. However, it denied the use of coercion during recruitment, and refused to take legal responsibility.

▶ August 4, 1993

One year later in 1993, Japan released the second report on the comfort women issue. It admitted the involvement of coercion in the recruitment process, but it shifted responsibility to private recruiters.

▶ 1994

In 1994, the Japanese government announced its plan to establish the Asian Women’s Fund (AWF) for the sake of former comfort women. The purpose of the fund was to provide assistance to poor women in Asia by using donations from the Japanese people. It was a private fund, not state compensation. It was a cunning way to avoid legal responsibility. The victims strongly protested against the fund, but the Japanese government began raising money for the fund and put pressure on the victims to take the money.

▶ December 1997

In December 1997, Kim Hak-Sun, the first comfort woman to testify in public, passed away after donating all of her money, 18 thousand dollars, to charity. Her wish was that victims would not take money from the deceptive fund.

▶ 2007

There is no value that precedes human rights. The U.S. House of Representatives adopted Resolution 121, which demands the formal acknowledgement and apology of Japan for its involvement in the sexual slavery known as the “comfort women.” The Netherlands, Canada, the EU, and the Philippines also passed similar resolutions. As the passage of these resolutions indicates, the international community is now urging Japan to accept historical responsibility, make an official apology, and teach accurate history to the people. Although such resolutions are not legally binding, they put significant pressure on the Japanese government.

▶ 2008

In 2008, the UN Human Rights Committee called on Japan to accept legal responsibility and apologize to the victims. International media, not only of Korea and China but across the world, have expressed criticism of Japan’s response to its war victims.

▶ Today

Up to this day, Japan tries to avoid legal responsibility and changes its statements depending on the situation. It is in large part due to the influence of Japanese right-wing groups. The Japanese right-wing tries to justify Japan’s imperial history, and argues that the recognition of war crimes is a dishonor to their ancestors.The Wednesday Protest is still ongoing. After Kim Hak-Sun’s first testimony, a total of 234 women have registered with the South Korean government as former comfort women (There were probably more victims who were just too ashamed to come forward). Among those registered, only 60women are still alive. They are still fighting for an apology and compensation from Japan. “The Japanese Prime Minister says there was no coercion used by authorities.”

“Apologize, apologize, apologize!”

“The Japanese government says that their legal responsibility has been settled, and ignores their victims.”

“Shame, shame, shame on you.”

Source

[esra_kjm]

[esra_kjm]

[esra_kjm]

[kıday baksı]

Esra, sunum için teşekkür ederiz...

>>> https://www.facebook.com/KoreaFansWorld

Genel Zaman Çizelgesi

Japonya, emperyalist savaş tarihini inkar etmesine rağmen bunu hatırlayan ve kendilerini duyurmayı talep eden insanlar hala var. Japonya’nın İkinci Dünya Savaşı’ndaki yenilgisinden sonra Japon askerleri, kendi suçlarını örtbas etmek için rahat kadınları öldürmeye çalışmış; ancak bazıları bu toplu katliamdan kurtulmuştur. Hayatta kalan kurbanlar sayesinde bu konu, halka duyurulmuş ve uluslar arası toplum, savaş suçu olduğu gerekçesiyle Japonya’nın resmi özür dilemesi için baskı oluşturmuştur.

▶ 1932

İlk köle istasyonu 1932 yılında Şangay, Çin’de kurulmuştur. Bu, trajedinin başlangıcı olmuştur.

▶ 1937

1937’deki Nanjing (Nanking) Katliamı’ndan sonra cinsel köle kadın sistemi kurumsal bir hal almıştır.

▶ 1931~ 1945

Asya’nın farklı ülkelerinden yaklaşık 200.000 kadın, 1931 ile 1945 yılları arasında ordunun cinsel kölesi olmak için zorlanmıştır. 1945 yılında Japonya teslim olmuş ve Kore, egemenliğine tekrar kavuşmuştur.

▶ Sessizlik Vakti

Trajik olarak bu kurbanlar, 1990’lı yılların başlarına kadar 40 yılı aşkın bir süre boyunca yaşadıkları hakkında sessiz kalmışlardır. Kendi bekaretleri konusunda konuşmaktan utandılar. Bekaretlerini kaybedenler genellikle kirli ve değersiz olarak damgalanmıştır. Hayatta kalanlar ortaya çıkmaktan korkuyorken bu korkunç suç neredeyse tarihe gömülmüştür.

▶ 14 Ağustos 1991

Nihayet 1991 yılında cinsel köle konusu, eski bir köle olan Kim Hak-Sun’un yaşadıklarını toplumla paylaşması ile gün yüzüne çıkmıştır. Japon hükümeti bu durumu yalanlamasına rağmen Kim Hak-Sun bu konunun duyurulması için ilk olmaya karar vermiştir. Onun ifadesi şu oldu: “Beş Koreli kadın vardı. Ben 22 yaşında en genç olanlarıydım. Bizler Japon isimleri ile adlandırılmıştık ve benim adım Aiko idi. Yaklaşık 300 asker, her üç günde bir göreve ara verebilirdi. Savaştan sonra her kadın yedi sekiz askere; normal günlerde ise üç dört askere hizmet vermek zorundaydı.”
Onun ifadesi tüm Kore halkını şok etmiş ve nihayet toplum kadın cinsellik köleleri konusunu tanımaya başlamıştır. Onun ifadesinden sonra birçok mağdur tanıklığa başlamıştır. Bu tür ifadelerden sonra Japon yönetimi üzerine olan baskılar artmıştır.

▶ 6 Aralık 1991

1991 yılında Kim Hak-Sun ve diğer iki kurban, Japon yönetimine karşı bir dava açmıştır. Bu dava, köle kadınlar sorununun uluslar arası dikkat çekmesini sağlamıştır.

▶ 1992

Onun ifadesi, medya aracılığı ile Asya’ya ve Avustralya’ya gönderilmiştir. Hayatta kalan Hollandalı Jan Ruff O’Herne, Kim’in cesaretinin ilham verdiğini ifade etmiş ve ifade vermek için öne çıkmaya karar vermiştir. Jan’ın ifadesi, cinsellik kölesi kadın olayının sadece Asya’ya ait olduğunu düşünen Avrupa halkını şok etmiştir.

▶ 8 Ocak 1992

Ocak 1992’de Japon Devlet Başkanı’nın Kore’yi ziyareti sırasında eski cinsellik kölesi bir kadın resmi özür talebini dile getirmek için bir protesto düzenlemiştir. Protestolar o zamandan beri devam etmektedir. Bu protesto, “Çarşamba Protestosu” olarak adlandırılmaktadır. 1992’den günümüze kadar uzanan 20 yıl boyunca bu protesto her Çarşamba günü Japon Büyükelçiliği önünde gerçekleştirilmiştir.

▶ 6 Temmuz 1992

Temmuz 1992’de Japon hükümeti, cinsellik köleleri ile ilgili ilk kez rapor yayınlamıştır. Cinsellik merkezlerini organize edenlerin Japon ordusu olduğunu kabul etmiştir. Ancak işe alımda zorlama konusundaki iddiaları ve yasal sorumluluk almayı reddetmiştir.

▶ 4 Ağustos 1993

1993 yılında Japonya, köle kadınlar için ikinci raporu yayınlamıştır. Göreve alım sırasında baskı yapıldığını kabul etmiştir.

▶ 1994

1994 yılında Japon hükümeti, eski cinsellik kölesi kadınlar için Asya Kadınlar Fonu’nu kurduklarını duyurmuştur. Fonun amacı, Japon halkının bağışları ile Asya’daki fakir kadınlara yardım sağlamaktı. Bu fon, devlete ait değildi; özel bir fondu. Yasal sorumluluk almayı engellemenin kurnazca bir yoluydu. Kurbanlar fonu protesto etmiş; ancak Japon hükümeti fon için para toplamaya başlamış ve kurbanlar üzerinde baskı yaratmıştır.

▶ Aralık 1997

Aralık 1997’de köle kadınları halka ilk duyuran Kim Hak-Sun, parasının hepsini yani 18.000 doları bağışladıktan sonra vefat etmiştir.

▶ 2007

İnsan haklarından önce hiçbir değer yoktur. ABD Temsilciler Evi, Japonya’nın resmi özür dilemesini talep etmiştir. Hollanda, Kanada ve Avrupa Birliği ve Filipinler de aynı kararı almıştır. Bu kararlardan da anlaşılacağı üzere uluslar arası toplum Japonya’yı resmi özür dilemeye ve tarihi doğru anlatmaya davet etmektedir. Alınan bu kararlar yasal olarak bağlayıcı olmasa da Japon hükümeti üzerinde baskı oluşturmuştur.

▶ 2008

2008 yılında BM İnsan Hakları Komitesi, Japonya’yı kurbanlardan özür dilemesi ve yasal sorumluluğunu kabul etmesi için çağırmıştır. Sadece Kore ve Çin değil; uluslar arası medya Japonya’ya olan eleştirileri dile getirmiştir.

▶ Günümüz

Bugüne kadar Japonya yasal sorumluluktan kaçınmış ve duruma göre ifadelerini değiştirmiştir. Bu durumun gerçekleşmesinde Japon sağcı grupların etkisi büyüktür. Japon sağcı grup, imparatorluk geçmişini haklı çıkarmaya çalışmakta ve savaş suçları ifadesini atalarına saygısızlık olarak görmektedir. Çarşamba Protestosu hala devam etmektedir. Kim Hak-Sun’un ilk ifadesinden sonra toplam 234 kadın, eski cinsellik kölesi olarak Güney Kore yönetimine kaydolmuştur. Kayıtlı olanlar arasında 60 kadın hala hayattadır. Onlar, Japonya’dan özür ve tazminat istemeye devam etmektedir. Japonya Devlet Başkanı, “Yetkililer tarafından kullanılan herhangi bir zorlama yoktur.” açıklamasını yapmıştır.

“Özür dile, özür dile, özür dile!”

“Japon yönetimi yasal sorumluluğunu yerine getirdiğini söylüyor ve kurbanlarını yok sayıyor.”

“Yazıklar olsun, yazıklar olsun, yazıklar olsun sana.”

Kaynak

*English*

General Timeline

Although Japan continues to deny or distort its imperialistic war history, there are still people who remember it and demand the self-reflection of Japan. After Japan’s defeat in WWII became clear, Japanese soldiers tried to kill the “comfort women” to cover up its crimes, but some survived the mass murder. Through those surviving victims, the comfort women issue was made public, and the international community is putting more and more pressure on Japan to make an official apology for its war crimes.

▶ 1932

In 1932, the first comfort station was established in Shanghai, China. It was the beginning of the tragedy.

▶ 1937

After the Nanjing (Nanking) Massacre in 1937, the comfort women system was institutionalized.

▶ 1931 ~ 1945

An estimated 200 thousand women from different countries of Asia were forced into military sexual slavery between 1931 and 1945. In 1945, Japan surrendered and Korea recovered its sovereignty.

▶ A Time of Silence

Tragically, these victims remained silent about their experiences for over 40 years until the early 1990s. They were too ashamed because they had been taught by traditional Korean culture to protect their virginity under any circumstances. Those who lost their virginity were often stigmatized as impure and unworthy of marriage. While the survivors were too afraid to come forward, this horrific crime was almost lost to history.

▶ August 14, 1991

Finally in 1991, the comfort women issue came to light after a former Korean comfort woman, Kim Hak-Sun, gave a public testimony of her experiences. As the Japanese government was making a series of false claims and lies about the comfort women, she decided to become the first to testify in public. Her testimony was the following. “There were five Korean women. I was the youngest and the oldest was 22. We were called by Japanese names, and my name was Aiko. Around 300 soldiers could take a break from duty once every three days. Each woman had to serve an average of three to four soldiers on regular days, and seven to eight soldiers after battles.”

Her testimony shocked the Korean people, and the public finally started acknowledging the comfort women issue. After her testimony, many other victims started to testify. Such testimonies put enough pressure on the Japanese government to investigate the military comfort women system.

▶ December 6, 1991

In 1991, Kim Hak-Sun and two other victims filed a lawsuit against the Japanese government. This lawsuit brought international attention to the comfort women issue.

▶ 1992

Her testimony was delivered to Asia and Australia through the media. A Dutch survivor, Jan Ruff O’Herne was inspired by Kim’s courage, and decided to come forward to testify. Jan’s testimony shocked the European people, who had perceived the comfort women as an issue only for Asian women.

▶ January 8, 1992

In January 1992, during the visit of Japanese Prime Minister to Korea, former “comfort women” held a protest demanding an official apology. The protest has continued since then. We call it the “Wednesday Protest.” For 20 years from 1992 to the present, this protest has been held every Wednesday in front of the Japanese embassy.

▶ July 6, 1992

In July 1992, the Japanese government released the first report on the comfort women issue. It admitted the involvement of the Japanese military in organizing the comfort stations. However, it denied the use of coercion during recruitment, and refused to take legal responsibility.

▶ August 4, 1993

One year later in 1993, Japan released the second report on the comfort women issue. It admitted the involvement of coercion in the recruitment process, but it shifted responsibility to private recruiters.

▶ 1994

In 1994, the Japanese government announced its plan to establish the Asian Women’s Fund (AWF) for the sake of former comfort women. The purpose of the fund was to provide assistance to poor women in Asia by using donations from the Japanese people. It was a private fund, not state compensation. It was a cunning way to avoid legal responsibility. The victims strongly protested against the fund, but the Japanese government began raising money for the fund and put pressure on the victims to take the money.

▶ December 1997

In December 1997, Kim Hak-Sun, the first comfort woman to testify in public, passed away after donating all of her money, 18 thousand dollars, to charity. Her wish was that victims would not take money from the deceptive fund.

▶ 2007

There is no value that precedes human rights. The U.S. House of Representatives adopted Resolution 121, which demands the formal acknowledgement and apology of Japan for its involvement in the sexual slavery known as the “comfort women.” The Netherlands, Canada, the EU, and the Philippines also passed similar resolutions. As the passage of these resolutions indicates, the international community is now urging Japan to accept historical responsibility, make an official apology, and teach accurate history to the people. Although such resolutions are not legally binding, they put significant pressure on the Japanese government.

▶ 2008

In 2008, the UN Human Rights Committee called on Japan to accept legal responsibility and apologize to the victims. International media, not only of Korea and China but across the world, have expressed criticism of Japan’s response to its war victims.

▶ Today

Up to this day, Japan tries to avoid legal responsibility and changes its statements depending on the situation. It is in large part due to the influence of Japanese right-wing groups. The Japanese right-wing tries to justify Japan’s imperial history, and argues that the recognition of war crimes is a dishonor to their ancestors.The Wednesday Protest is still ongoing. After Kim Hak-Sun’s first testimony, a total of 234 women have registered with the South Korean government as former comfort women (There were probably more victims who were just too ashamed to come forward). Among those registered, only 60women are still alive. They are still fighting for an apology and compensation from Japan. “The Japanese Prime Minister says there was no coercion used by authorities.”

“Apologize, apologize, apologize!”

“The Japanese government says that their legal responsibility has been settled, and ignores their victims.”

“Shame, shame, shame on you.”

Source

[akgbe]

Çok üzücü bir olay gerçekten. İlk öğrendiğimde çok şaşırmıştım, detayları öğrenince daha çok şaşırdım. Konu için teşekkürler.

[haneuls.d.j]

Japonya tarihinde kapkara bir leke. Vietnam Savaşı'nda Kore'nin yaptıkları da çok kötüymüş ama Kore en azından sonradan özür dilemiş. Japonya'nın özür dilememekte böyle ısrarcı olması çok itici.